عدس منبعی از پری بیوتیک است که فلور روده را تغذیه می کند

عدس قرمز ترکیه یکی از اولین محصولات اهلی شده است که در رژیم غذایی روم و مصر باستان دیده می شود.

بسیاری از کشورها از عدس به عنوان یک غذای اصلی لذت می برند، زیرا طعمی خاکی، ملایم و آجیلی دارد که در دستور العمل های مختلف به خوبی عمل می کند.

کانادا پیشتاز تولید عدس ایرانی در جهان است و پس از آن هند.

عدس سدیم و چربی اشباع کمی دارد و پتاسیم، فیبر، فولات و مواد شیمیایی گیاهی به نام پلی فنول ها که فعالیت آنتی اکسیدانی دارند، زیاد است.

مطالعات حیوانی نشان داده است که عدس می تواند فشار خون، کلسترول خون و گلوکز خون را کاهش دهد.

قبل از پختن، عدس ها را در یک صافی بریزید و آن ها را مرتب کنید تا سنگ های ریز یا ضایعات آن را بررسی کنید. سپس خوب آبکشی کنید نیازی به خیساندن عدس ریز ایرانی قبل نیست زیرا عدس به سرعت پخته می شود.
3 فنجان مایع (آب، آب) را با 1 فنجان عدس خشک تمیز در یک قابلمه متوسط ​​ترکیب کنید آب را به جوش بیاورید، سپس درب ظرف را بپوشانید و حرارت را ملایم کنید تا بجوشد.

عدس ریز قهوه ای را بدون پوسته خرد کنید خیلی سریع پخته و به صورت پوره در می آید این تفاوت ها در بافت تعیین می کند که در کدام دستور العمل ها می توان از آنها استفاده کرد. عدس به صورت خشک یا کنسرو شده موجود است.

این خواص تغذیه ای محققان را بر آن داشته است تا اثرات آنها را بر بیماری های مزمن مطالعه کنند.

عدس همچنین حاوی نشاسته مقاوم دیر هضم است که جذب کربوهیدرات ها را با اثرات کاهش قند خون به تاخیر می اندازد و همچنین منبعی از پری بیوتیک است که فلور روده را تغذیه می کند تا از بیماری های گوارشی جلوگیری کند.